Passietijd met uitvoeringen van de Nederlandse Bachvereniging en René Jacobs. Geheel onder: uit de oude doos; JP en MP in 1971

Oster Oratorium

Onder links: “Stabat Mater” (Pergolesi), midden: Membra Jesu Nostri, (Dietrich Buxtehude)

Onder rechts: “Ecce, quomodo moritur” (Jacob Handl)

Lange tijd werd dit aangrijpende motet uitgevoerd ter herinnering aan  de overledenen. De Ned. Bachvereniging voerde deze compositie uit na de Mattheus Passion.

Onder links: Johannes Passion  “zoals vroeger”

Onder rechts: zo klonk de Mattheus 50 jaar geleden: een symfonieorkest, vibrerende strijkers en solisten en een immens koor…

Duurde 3 uur 16;  32 minuten langer dan bij de Ned. Bachvereniging.

N.B. Deze stijlopvatting leidde tot de protestbeweging van jonge beroepsmusici zoals o.a. Frans Brüggen die in 1969 een concert van het Concertgebouworkest verstoorde door in de zaal luidkeels te roepen “dat alle  noten leugens waren”. Rechts onder op de foto ziet u een -toen nog –  jonge Harry Mulisch.

Dit zou het begin zijn van de authentieke  uitvoeringspraktijk. Onder andere Gustav Leonard, Ton Koopman, Herreweghe, Harnoncourt en Gardiner brachten hun werken voortaan uit  met authentieke instrumenten en kleine bezetting. Maar dit ging niet vanzelf en er onstond zelfs een richtingenstrijd tussen de “authentieken” en “romantici”.  

 Voor de liefhebbers: Loes Dommering-Van Rongen, jurist en musicoloog, schreef een boek “De notenkrakers” (Uitg. Boom)

ISBN 978 90 2443 052 9        foto links